İlkbaharın sürgün verdiği şu günlerde neler konuşuluyor bir bilseniz.

Pencerenizin önünde öpüşen kırlangıçlara hiç tanık oldunuz mu?

Siz bilir misiniz yasaların, “anası” toplumsal mutabakat belgesi olduğunu.

Yeryüzünde yazılmış hiç bir anayasa toplumu ayrıştırmak ve ötekileştirmek için hazırlanmaz.

Bugünlerde en çok konuşulan konuların başında “biz” kazandık, “siz” kaybettiniz!

Hiç düşündünüz mü, umudu, barışı, özgürlüğü, demokrasiyi, laikliği...

Bunların biri olmadan diğeri eksik kalır.

Tıpkı kayısı dalında açan çiçek, ıhlamur ağacının yalnızlığı bir çocuğun gülüşü.

Hepsi ama hepsi aydınlık sabahın habercisi olmalıydı.

Toplumu geren, ayrıştıran, ötekileştiren siyaset dili.

Onun için umuttan söz ediyorum, kardeşlikten, barıştan.

Sahi barış sözcüğünü duymayalı ne çok zaman oldu.

Bizim çağdaş bir anayasaya ihtiyacımız var.

Sesimiz çoğalması gerekiyor.

Susan ses cansız bedene benzer.

İlkbahar sürgün veriyor.

Çamlık parkında toplu oturmak bile yasaklandı!

Buna rağmen çiçekler solmayacak, mavi gök karanlığa meydan okuyacak.

Umut kafdağının arkasına gizlenmeyecek.

Yüksek Seçim Kurulu, referanduma gölge düşüren “mühürsüz oyların geçerli olduğu” kararının gerekçesini resmi internet sitesine koymamasının nedenini seçmene açıklayacak.

Bunun bir zorunluluk olduğunu bilecek.

Derin gecelerde karanlık gölgeler görmekten bıktık usandık.

Haydi hepbirlikte ses verelim...

“Var mısınız, yarınlara, barışa, kardeşliğe, sevgiye, özgürlüğe koşmaya”!

Umuda doğru hep birlikte yürüyelim.

İlkbahar sürgün veriyor.

Bereketli topraklar karın doyurmuyor artık.

Ekmek aslanın ağzında değil, midesine inmiş.

Solculuk etnik kimlik değil.

Emeğin, haksızlığın simgesidir solculuk.

Var mısınız, çoğalmaya, birliğe, beraberliğe...

Baskılardan arınmış kol kola, yürek yüreğe yürümeye.

Sevgiye, sevdaya merhaba demeye...

Şairin dediği gibi “bu dünyayı bu toprakları sevgi kurtarır”

Var mısınız Şırnak’ta umut olmaya...

İdil’de sevgi toplamaya...

Cemal Süreyya’dan, Nazım Hikmet’ten şiir okumaya...

“Gülün tam ortasında ağlıyor bir çocuk

Her akşam sokak ortasında öldükçe gencecik bedenler.

Önümü arkamı bilmiyorum

Sonra sağır eski bir pişmanlık yakalıyor bizi

Bugünlerde şiir okumak, şiir yaşamak iyi gelir kanayan yüreklere.

Hoşçakalın, dostçakalın, umudunuz ve ekmeğiniz eksik olmasın.