Hayat, devasa bir yapbozdan ibaret. Her bir parçası, bir yaşanmışlığı, bir kararı, bir tecrübeyi temsil ediyor. Tecrübe, tüm yaşanmışlıkların toplamıdır ve insan, ancak yaşadıklarını tecrübe ederek doğruya ulaşabilir. Bu süreç, özellikle gençliğin ilk zamanlarında, yüksek oranda yanlışlık barındıran adımlarla doludur.

Neden mi? Çünkü birey olarak hayata dair ciddi sınavlar, gençliğin ilk dönemlerinde verilir. O dönem, adeta bir deneme-yanılma laboratuvarıdır. Atılan her hatalı adım, yapılan her yanlış, aslında geleceğe çizilen doğru bir yolun ilk taslağıdır. Bu yolun varacağı yer ise, insanın yap-boz denemeleri ve davranışlarının bir sonucu olacaktır.

Aile ortamında korunaklı ve konforlu bir alanda büyüyen çocukların, kendi başına karar verme yetisine ulaşması zaman alıyor. Gerek ailesel, gerekse çevresel faktörler, çocukların hayata hazırlanışında belirleyici bir rol oynar. Zira, çocuk neyi görmüşse zihninde o kalmıştır. Ebeveynler, çocuklar için ilk ve en önemli rol modeldir. Yaşamı algılamaya başladığı ilk zamanlardan itibaren, ailede neyi görmüşse ona göre bir tutum geliştirir. Babasının yemek yemesini, iyi veya kötü alışkanlıklarını taklit eder ve bu şekilde karakterini şekillendirmeye başlar.

Şunu unutmamalıyız: Hiçbir çocuk, suç işleyecek bir katil veya azılı suçlu olarak dünyaya gözlerini açmaz. Her doğan ve yaşayan çocuk masumdur. Aile, yaşadığı mahalle ve toplumsal yapı, çocukların karakteristik yanlarını belirleyen temel dinamiklerdir.

Peki, gençlerin suça sürüklenmesinin ardındaki acı gerçek nedir? Ülkemizdeki gençler söz konusu olduğunda, maalesef bu durumun ardında ekonomik eşitsizlik, geleceğe dair kaygılar ve umutsuzluk ön planda yer alıyor. 22 bin TL asgari ücretle çalışarak geleceğini kurtaramayacağını gören genç, daha iyi bir yaşam umuduyla suça bulaşmak zorunda kalabiliyor.

Yoksulun daha yoksul, zenginin daha zengin olduğu bu düzende, çocuklar, yaşlılar ve kadınlar için mutlu olma ve geleceğe umutla bakma şansı ne yazık ki azalıyor. Tecrübenin yol göstericiliğine inanarak, bireyin yaşamdaki mücadelesini anlamak ve ona destek olmak yerine, toplumsal adaletsizlikler gençlerin önündeki en büyük engel haline geliyor.

Unutmayalım ki, bir toplumun geleceği, gençlerinin omuzlarındadır. Eğer gençlere umut ve adil bir gelecek sunulmazsa, tecrübe yolculukları, maalesef ki çıkmaz sokaklara dönüşecektir. Bu yapbozun eksik ve yanlış yerleştirilmiş parçaları, hepimizin sorumluluğudur.