Gebze... Hızla sanayileşen, büyüyen, koşturan bir şehir. Ancak bu koşuşturmanın bedelini ne yazık ki kimi zaman en masum canlar ödüyor. Geçtiğimiz gün, Gebze Zafer İlkokulu 4. sınıf öğrencisi 10 yaşındaki Miraç Efe İslam, yaya geçidinde servis aracının çarpması sonucu hayatını kaybetti.

Bu acı kayıp, sadece Miraç Efe’nin ailesini değil, vicdanı olan herkesi derinden yaraladı. Üstelik bu feci kaza, trafik kurallarının hiçe sayıldığı bir şehrin kanayan yarasına parmak basıyor.

Hepimiz bu elim kazaya çok üzüldük. Ancak ne var ki Gebze’de ana arterler, sokak yollarında trafik kazası yaşamamak artık bir şans meselesi. Çünkü araç kullananların büyük çoğunluğu, maalesef, trafik kurallarına uymuyor!

Belediye otobüsleri, minibüsler, taksi sürücüleri (istisnalar hariç) caddelerde son hız yol alıyor. Kırmızı ışıkta geçiyor, yaya geçidinde yaya yol vermiyor; akla ziyan her türlü yanlışlıklar yaparak insan yaşamını tehlikeye atıyorlar.

Bu anlamda ilk sırada ise servis araçları yer alıyor. Fabrika ve okullara servis çeken araçların sürücüleri yeterince denetlenmiyor. Denetlense bile caydırıcılığı olmuyor.

Bu araçların firmaları, sürücünün psikolojik durumuna, yaşantısına bakmadan onları çalıştırıyor. Taşıdıkları canların sorumluluğunu unutan bu hız tutkusu, işte 10 yaşındaki Miraç Efe'nin hayatına mal oldu.

Gebze'de ebeveyn olmak, bir endişe kaynağı haline geldi. Çocukları okula giderken, sokakta oynarken endişe duymamak lüks mü olmalı?

Artık mazeret kabul edilemez. Belediye ve emniyet birimleri, özellikle servis araçlarına karşı daha etkin ve caydırıcı uygulamaları hayata geçirmek zorundadır. 10 yaşında bir çocuğu ezerek öldürmek artık son bulmalı.

"Diyorlar ki Gebze’de yaşamaktan mutlu musun?"

Kim mutlu bu kentte, trafiği, kalabalığı, keşmekeşliği, beton yığını, kötü havası ve her an can güvenliğimizin tehlikede olduğu bu düzende?

Ne var ki bu kötü şartlara uyum sağlayanların, suskun ve bananeci olanların sorunlarını çözmüş ve çağdaş bir kent gibi talebi yok.

Miraç Efe İslam’ın kaybı, Gebze’nin geleceğe atılan çığlığıdır. Eğer bu şehirde bir nebze olsun mutluluktan ve huzurdan bahsedebileceksek; önce yaya geçidinde durmayı, kırmızı ışıkta geçmemeyi ve her canın değerli olduğunu hatırlamalıyız. Bu, kentin vicdanında açılan kapanmaz yaranın tek ilacıdır.

Ailesine sabırlar diliyorum...