Muhabbet gerçek olduğu zaman, seveni sevdiğine bağlar, sevileni sevene çeker..

Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

**

Eski dilde sevginin kelime karşılığı "Muhabbet" demek.

Hani bir söz vardır; hayvanlar koklaşa koklaşa, insanlar konuşa konuşa anlaşır diye.

Hayvanlar halen koklaşıyor, ama biz insanlar artık çok daha az konuşur çok daha az sever olduk birbirimizi. Olmayana odaklanıp olanlarla mutlu olmayı unuttuk belki de...

Geçen haberlerde denk geldi; bir otobüs şoförü, yolcusunu gülüyor diye indirmiş arabadan. “Sinirime dokundu indirdim” diye de kendince bir savunması var; neşeli diye yani mutlu diye.

Bırakın konuşmayı başkalarının mutluluğuna dâhi tahammül edemeyen insanlar var ve ne yazık ki o kadar çoklar ki aklım almıyor.

Hâlbuki birini sevindirmenin, birinin mutluluğunu paylaşmanın, onun adına mutlu olmanın tadını bir alsalar paha biçilmez olduğunu anlayacaklar. Nasıl acın paylaşınca azalıyorsa, hafifliyorsa; mutlulukta, sevgide paylaştıkça çoğalıp büyür.

Geçen okuduğum bir yazıyı sizinle paylaşmak istiyorum. Bir kadın rahmetli eşine olan sevgisinin nedenini şöyle anlatmış;

Konuşabiliyoruz ve bu o kadar müthiş bir şey ki, hiç susmasın hiç susmayalım istiyorum. Anlatacak çok şeyimiz varmış birbirimize. Çok çay soğuttuk, çok geç kaldık, uykusuz kaldık, asansörün düğmesine basmayı çok unuttuk konuşacağız diye.

“Anlat doğduğun günden itibaren anlat” diye oturtmuştum bir gün karşıma. Her şeyini dinledim, çocukluğunu, gençliğini, okul anılarını, akrabalarını, aşklarını, kızgınlıklarını, kırgınlıklarını pek çok şeyi.

Onun memleketine ilk gittiğimde, akrabaları kendilerini tanıttı ama zaten tanıyordum. Bana onu anlattılar, içimden hep, “bunu dinlemiştim” dedim. Konuşabiliyor olmanın ne kadar kıymetli olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum.

Yapılacak ve baş edilecek birçok işle tek başıma kaldım. Şimdi ama ona sorsam ne derdi ne yapardı şimdi diyorum ve hepsinin cevabını biliyorum.

Demek ki konuşmuşuz, demek ki dinlemişim.  

Elimizde olduğu halde değerini kıymetini bilemediğimiz şeylerden biri maalesef:(

Artık çiftler hem konuşmuyor hem dinlemiyor hem anlamaya çalışmıyor birbirlerini zaten konuşup dinlemeyince nasıl anlasın ki...

Birlikte karşılıklı kahve bile içerken gözlerini telden ayırmıyorlar yani sadece bedenen orada karşılıklılar, ruhları da akılıları da başka âlemler de ne yazık ki. Sadece çiftler değil insanlar genel anlamda maalesef öyleler artık birbirlerine tahammülü yok kimsenin ..Bazen aynı dillide konuşmak yetmez aynı yerden anlamakta gerek.

Zaman akıp gidiyor ve her geçen gün hayatımızdan eksiliyor, o yüzden dinleyelim konuşalım anlayalım sevelim birbirimizi. Hani o şarkıdaki gibi: Hayat sevince güzel

Cahit Zarifoğlu’nun dediği gibi: burası dünya ne çok kıymetlendirdik. Oysa tarla idi ekip biçip gidecektik. Bunun bilincinde olup birbirimizi kırmadan incitmeden gidebiliriz diye umuyorum.

Sevgi ile kalın