Akdeniz’in çam ormanları.

Ege’nin zeytinlikleri.

Güneydoğu'nun ormanları, ovaları...

İç Anadolu'nun ormanları...

Yanıyor Türkiye'm!

O ağaçta yuvası olan kuş...

Gölgesinde kitap okuyan çocuk...

Bir çocuğun oyuncağı,

Bir annenin duası...

Dalında emek olan çiftçi…

Hepsi kül oluyor.

Alevler göğe yükselirken, biz sadece ağaçları kaybetmiyoruz.

Birlikte büyüdüğümüz gölgeleri, yaz tatillerini,

yaşlı bir çınarın altındaki çocuk kahkahalarını da yitiriyoruz.

Orman yangınları sadece doğayı değil, bir ülkenin kalbini de yakar.

Bir köyü boşaltırken, yaşlı bir kadının kapısını kilitleyip, arkasına bile bakamadan uzaklaştığı anı düşünün…

O yangın söner mi?

Biri sigara izmariti bırakır...

Biri kader der...

Biri komplo kurar…

Ama geride kalan, yanan toprağa düşen bir serçenin kanadıdır.

Ve hiçbir politika, hiçbir açıklama, o kanadı geri getiremez.

Her yaz aynı senaryo:

Rüzgâr var, nem düşük, sıcaklık yüksek...

Önlem yok.

Uçak yok.

Plan yok.

Koordinasyon yok.

Ama ihale var!

Rant var!

Ağaçların yerine kurulacak beton projelerin sabırsızlığı var!

Madenler var!

Yapılacak lüks oteller var!

Lüks villalar var!

Neden hep yangın çıkan bölgeler, turizm cennetleri oluyor?

Neden haritada yanıp kül olan yerlerin yerine sonra beş yıldızlı oteller dikiliyor?

Neden o ormanlar yandıktan sonra 'imar izni' diye bir kelime devreye giriyor?

Bu ülkenin en büyük yangını alevde değil,

unutmakta!

Kızgınlık geçiyor.

Acı geçiyor.

Ama unutmak öyle sinsice işliyor ki…

Bir sonraki yangına kadar yine sükût...

Vicdan yanıyor.

İsyan yanıyor.

Hafıza yanıyor.

Ve ne acı ki:

Sessizlik yanmıyor!

Bazen elimizden gelen sadece dua olur.

Ama bir gün dua da büyür.

Ağaç olur.

Kök salar.

Ve biz bu yangınların küllerinden, daha bilinçli, daha duyarlı, daha sahip çıkan olabiliriz.

Biz toprağımızla biriz.

Yanarsa da birlikte, yeşerirse de birlikte...

Buradan başka vatanımız yok!

Vatan dediğin bir tanedir...