İnsan hayata bir defa gelir, onu da güzel yaşamak ister.

Pek çok insan tüm ömrünü zorluklar içerisinde geçirir.

Baharı ve çiçeği hiç göremez.

Sevdikleriyle yeşil çimler üzerine bir kez bile olsun uzanamaz.

Dahası ömür boyunca şiir bile okumadan geçer gider bu alemden...

Üstelik zaman, bir göz açıp kapamak kadar kısadır.

Yaş ilerledikçe ah gençliğim diye dövünüp durur.

Oysa yarin yanağından başka herşey paylaşılsa, bir başka güzel olur dünya...

Bazı insanlar hiç büyümez.

Belki de erişkin olmak istemezler.

İktidar hırsı öyle yıkıcı bir arzudur ki, hiç bir uyuşturucunun gücü yetmez o kendini bilmezliğe.

İnsan çoğu kez geçmişini unutur...

Ölümlü dünyanın hiç bitmeyeceğini sanır.

Her yerde yankılanan aynı sestir.

Her tarafta büyüyen aynı görüntüdür.

Öyle zaman gelir ki kendine bile katlanamaz haldedir kişi.

İçinde yükselen sesle kavga eder çoğu kez.

Arada bir varlığını anımsatan vicdanını ezer geçer...

Ortaya zalim bir Firevun çıkar.

Üstelik geri dönüşü yoktur bu işin.

Hep daha çok ister.

İktidar hırsı hastalıklı virüs gibidir.

Farklı çıkan seslerin celladı olur gün be gün...

Altın varaklı bardakta içer suyunu...!

Onların saltanat hevesi büyüdükçe dağlarına bahar gelir memleketin...

Yoksul insanlar çoğalır.

Acıyı çoktan bal eğlemiş memleketimin insanı...

Oysa herşey herkese yetecek kadar çok...

Bir de paylaşmasını bilsek...

Karanlıkta kaybolup giden o yoksul çocuklar ne çok özlemişti yaşamayı.

Kader diye yutturulan o zehir kim bilir daha ne çok canlar yakar...

Acı çektirir bu topraklara...

Betondan bir dünya kurulunca yürekler aynı oluyor.

Oysa insanlık çok eskiden alıyor iyi ve güzelliğin öyküsünü...

Gün geliyor, dünyanın tek sahibi olduğunu zannedenler yapayalnız kalıyor, tek başına....!

Korku duvarları bile onları koruyamaz olur...!