Yakın geçmişe kadar ulusal bayramları devlet kutlar, vatandaş ikinci planda izleyici olarak kalırdı.

Artık işler tersine döndü.

Ulusal bayramlarda halkın coşkusu devlet törenlerinin önüne geçti.

Cumhuriyetin 90. Yıldönümünde benzeri tabloyla karşı karşıyayız.

Birkaç yıldır kutlamaların yeri ve nasıl kutlanacağı tartışıldı.

Kimlerin, nasıl kutlama yapacağı günün en önemli konusu haline geldi.

Bazı kamu görevlileri halkın katılımını sınırlayıcı davranış sergiledi.

Buna rağmen büyük kentler geleneksel hale getirdikleri alanları coşkulu kutlamaların adresi oldu.

Böylesi günler toplumsal belleğin önemli göstergesidir.

Bugün cumhuriyetin 90. yılı, bir zafer günü olarak kutlanacak.

Üstelik  halkın katıldığı bir kutlama değil, ev sahipliğini de, konukseverliğini de yaptığı önemli gündür.

Böylesi kutlamalar ancak insanların içindeki coşkunun dışarıya yansıması ile olur.

Bu heyecan 90 yıldır günümüze nasıl taşındı?

Bu soruya verebilecek pek çok cevap var.

Bence en önemli konu Atatürk’le birlikte cumhuriyetin kuruluş coşkusunu yaşayan kuşaklar cumhuriyeti sahiplenmiştir.

Bu yüzden, kuruluş heyecanı adeta kuşaktan kuşağa taşınmıştır.

Bilgi toplumu olmanın en önemli tarafı, eğitimli bir toplum yetiştirmekten geçer.

Cumhuriyetin kurulduğu gün, okur yazar oranımızın sadece yüzde 10 olduğunu hatırlatmakta fayda var.

Cumhuriyet kısa sürede çok sayıda bilim insanı yetiştirdi.

Birçok Avrupa ülkesinde seçme seçilme hakkına sahip değilken, Türk Kadını bu hakkı elde etti.

Bu soruların kişisel ve kurumsal cevapları olmalı.

Bugün cumhuriyetin 90. yılını kutluyoruz.

 Başlangıçta vurguladığım gibi, kutlamalarda halkın öne çıkması, toplumsal erozyona uğrayan cumhuriyet değerlerini koruma, sahip çıkma en büyük umuttur.

Elbette cumhuriyetin sadece 29 Ekim gününden ibaret olmadığını bilmek lazım.

Ama asıl olan sorunun büyüklüğü değil, sorunla başa çıkma iradesini ortaya koymaktır.

29 Ekim cumhuriyet için önemli bir gündür.

                Bu önemli günde ne kadar umutlansak azdır...