Önceki gün bir hasta ziyaretine gitmiştim.

Tesadüf bu ya uzun zamandır görüşemediğim eski bir tanıdıkla karşılaştım.

Ayaküstü sohbetler kısa ve özlü olur.

Konu dönüp dolaştı insanların hırçınlığına geldi.

Meğer herkes aynı dertten yakınıyor.

“Ne kadar öfkeli, kaba ve kavgacı olduk” dedi.

Gerçekten de öyle trafikten tutun günlük alışveriş ilişkilerine kadar herkes bir öfkeli bir öfkeli deme gitsin...

En ufak anlaşmazlıkta hemen ses tonları yükseliyor.

Karşılıklı dayılanmalar, tehditler biri bin para...

İnsan ilişkilerinde nezaket, terbiye, saygı, sevgi sıfırlanmış durumda.

Ne hanımefendilik, ne beyfendilik kalmış.

Eski centilmenlik, hoşgörü gitmiş yerini magandalık, kabalık, saldırganlık kol geziyor.

Seç seçebildiğini, al alabildiğini...

Toplum olarak yaşadığımız durum sadece feodal kültürün tetiklediği erkek egemenliği olarak izah edilemez.

Kadın,erkek, genç kızlar bile maşallah kavgaya çatışmaya hazır...

Kaba kuvvet hiç istemediğin, beklemediğin kadar tetikte hazır kıta bekliyor.

Herkes her an fiziksel şiddetin tehditi altında olabilir.

Bu genel hava bir günde oluşmadı.

Hafızası güçlü olanlar hatırlar;

Bir zamanlar siyasetin en önemli ismi ne demişti; “Öfke bir hitabet sanatıdır”

Galiba bu sanat bizi yavaş yavaş çıldırtıyor.

Sokakta biraz dikkatli gezinirseniz gördüğünüz manzara hiç de iç açıcı değil.

Herkesin suratı asık.

Pek çok insan mutsuz ve gelecekten kaygılı...

Bunun nedenini şöyle sıralamak mümkün...

Göçün getirdiği nüfus artışı kent yaşamına yeterince uyum sağlayamadı.

Toplumu oluşturan din, mezhep, ırk temelli kimlik ayrıştırması sürekli tahrik edildi.

Bu nefret eylem ve söylemleri son 14 yıldır iktidarın siyaset stratejisi olarak zirve yaptı.

Bu tehlikeli gidiş herkesi ama herkesi korkutuyor.