Pazar günü CHP’nin olağan il kongresini takip ettim.

Genel görüntü seçimler biran önce yapılsın herkes işinin başına dönmek için acele davranıyordu.

Farklılıklar zenginlik değil ayrışma nedeni olduğuna bir kez daha tanık olduk!

Haksızlık yapmış olmayayım kongrede hiç bir yerlere aday olmayan isimler hem partililere hem de genel kamuoyuna yönelik önemli mesajlar verdi.

Ancak seçen ve seçilenler bu kadar özenle seçilen konuşmaları dinleme zahmetinde bile bulunmadı.

Çünkü daha önemli işleri vardı!

Divan Başkanlığı seçiminin ardından tüzük gereği çarşaf liste ile blok liste oylaması yapıldı.

Buarada iki partilinin arasında geçen karşılıklı atışma kısa süreliğine gerilime sahne oldu.

Daha sonra tek tek delegelerin isimleri okunarak oylamaya geçildi.

Seçim yapılması için çoğunluğun oyları ile blok liste kabul gördü.

Hiç kimse listelerde yer alan üst kurul delegelerini ve il başkan adaylarının yönetimlerinde yer alan isimleri merak etmedi.

İki liste seçime katıldı her iki liste de profili çok düşük isimlere yer verildi.

Durum böyle olunca CHP’nin iktidar hedefleri yine konuşulamadı!

Yaklaşık 30 yıldır her yere aday adayı olan her seçim sonucunda listelerde kazanan kişiler yine iktidarlarını korudu.

Bu süreçte akla iki soru geldi; hedef CHP’yi iktidar yapmak mı yoksa CHP’de aynı kişilerin iktidarını kesintisiz sürmesini sağlamak mı?

Durum böyle olunca CHP’de siyaset yapanlar ikiye ayrıldı.

Birinci sırada yer alanlar partiyi iktidar yapmak için koşturanlar.

İkinci sırada yer alanlar ise partide süresiz iktidar olmak için çalışanlar yarıştı.

Birinci sırada yer alanların sayısı çogalmadıkça ikinci sıradakiler saltanatlarını devam ettirir!

Bu gördüğüm tablodan çok fazla umutlu olmadığımı belirtmem gerekir.

CHP İl Kongresinde iki isim yarıştı.

Cengiz Sarıbay ve Bekir Yurdakul ...

Listelerde yer alan diğer isimleri hiç kimse merak bile etmedi.

Pek çok delege listeleri okumadan oylarını kullandı.

Bunu nereye dayanarak söylediğimi merak edenler olursa sandık başlarında yaşanan izdiham bunun en somut göstergesidir.

CHP’ye oy veren seçmen kalitesi ile yönetici kalitesi arasında derin bir uçurum oluştu.

Oy veren seçmen demokrasi, aş, iş ve daha iyi bir gelecek talebi var!

Yerel örgütlere aday olan insanlar nitelikli yönetici profilini yeterince temsil etmiyor.

CHP’de delege hesapları ve kişisel beklentiler bitmediği sürece başarıyı yakalamak mümkün gözükmüyor.

CHP’yi kongreden, kongreye fark eden insanlar CHP’den ellerini çekmediği sürece başarılı olmak mümkün değil.

Küçük hesaplar peşinde koşanlar büyük rakamları görünce şaşkına döner!

CHP içinde kavga edecek insanlara değil, yaşamın her alanında mücadele edecek yetkin insanlara  ihtiyaç var.

Eğer bu geleneksel yapı devam ederse CHP üretemeyen ve hep aynı şeyleri tekrar eden parti haline dönüşmesi kaçınılmaz olur.

Kendi içerisindeki farklılıklara bile tahamül edemeyen siyasi yapılar her zaman ayrıştırıcı olur.

CHP’nin kongresindeki genel görüntü kendi içlerinde birbirine karşı vermiş oldukları mücadele seçim meydanlarına yansımıyor.

CHP’yi iktidar  yapmak yerine parti içerisinde iktidar olmayı tercih edenler, sokağa çıkıp halkın arasına katılmayanlar delege hesaplarını son derece iyi yapıyor!

Sonra da her seçim yenilgisi sonrası “bu halk herşeyi hak ediyor” diyerek seçmeni suçlu ilan etmekten ileri gidemiyor!

Benim gördüğüm tablo 1987-1989 seçimleri hariç aynı insanlar, aynı söylemler devam ediyor!

Bu söylemlerle, bu yönetici profiliyle iktidar olma hayali biraz uzakta görünüyor.

Umarım ben ve benim gibiler yanılır.