Gelin yaşananları biraz daha yakından derinlemesine bakalım.

Bir yanda “siyasi yumaşama” söylemleri havada uçuşurken diğer taraftan her türlü muhalefetin önüne engeller koyuluyor.

Bir yandan meclisteki siyasi partilere uzatılan “zeytin dalları” havalarda uçurulan “barış güvercinleri” öte yandan fiili başkanlığa geçişin kilometre taşları örülüyor.

Hergün “demokrasiyi güçlendirelim” sloganları atılırken diğer taraftan başta basın ve medya kuruluşları üzerinde estirilen soğuk rüzgarlar.

Anamuhalefetin düzenlemiş olduğu mitinge destek verip “birlik beraberlik gösterileri” yapılırken diğer taraftan cemaatle hiç bir ilgisi alakası olmayan Gebzeli Akademisyen Doç. Dr. Candan Badem’in göz altına alınması anlaşılır gibi değil.

Aydınlar, akademisyenler, sanatçılar hiç bir gerekçe gösterilmeden işlerinden ediliyor.

Öyle ki, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Taksim’e “Topçu Kışlası yapacağız” zorlamaları anlaşılır gibi değil.

Eğer normalleşme gerçekleşecekse toplumun tüm kesimleri ile uzlaşı alanları sağlanmalı.

En önemlisi kanun hükmünde kararnameler demokratik ülkelerde rastlanır bir durum değil.

Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin önü açılmalı.

Üstelik yalnızca “ilgili bakanın” gördüğü lüzum üzerine kararlar neticesinde gazeteler, televizyonlar, radyolar, dergiler ve yayın evlerinin kapılarına kilit vurulması anlaşılır durum değil...

Bütün bunlar yaşanırken en ufak itiraz hakkı olmaması tedirgin edicidir.

Hiç kimse suç işleyenlerin işledikleri suçlar yanlarına kar kalsın demiyor.

Ancak hukuk devletinden uzaklaştıkça sorunlar daha da derinleşir.

Geçmişte Ergenekon, Balyoz gibi davalarda yaşanan hukuksuzluk bu süreçte devam etmemeli.

El konulan özgürlükten, uygulanmayan hukuktan kimseye fayda gelmez!

Bu ülkenin aydınlık bireylerinin en önemli endişesi budur!

Aynı görüntüleri tekrar tekrar izlemek aynı acıları tekrar yaşamak iç barışımızı, kardeşliğimizi, birliğimizi zedeler.

Ülkede başlatılan normalleşme girişimleri toplumda olumlu karşılık buldu.

Ancak bu normalleşme ne zaman çöpe atılır endişesi devam etmekte.

İnsanların bu endişelerini gidermek iktidar ve muhalefetin asli görevidir.

Herkes şöyle bir sorunun yanıtını arıyor;

Bu yol nereye çıkar acaba...!