30 Mart’ta yapılacak yerel seçimler için neredeyse bütün siyasi partilerin adayları proje yarışına girdi.

Elbette projeler de adaylar kadar önemli.

Ancak asıl önemli olan siyasi partilerin üretim ekonomisine ve burada yer alan sosyal kesimlere nasıl baktığıdır.

Çünkü onlar her koşul ve şartlarda üretim ekonomisinin vazgeçilmez aktörleridir.

Bununla birlikte onlar da unutuldu.

Kimse toplumun en sıkıntılı olan çiftçi, esnaf, memur, işsiz, emekli, işçi kesiminin; kısacası, sıkıntıda olan kesimlerin sorunlarını merak etmiyor.

Neden böyle oldu?

Yoksa işsizlik azaldı mı?

Gelir dağılımı daha mı dengeli hale geldi?

Konuştuğumuz iktidara mensup siyasetçiler yoldan otobandan başka tek kelime etmiyor.

Peki, parası olmayan, milli gelirden payına düşeni alamayan insan için anlatılanlar ne anlama gelir?

Herkes bir şeyler söylüyor.

Çoğu kez anlatılanların hangi parayla, kaynakla yapılacağını kimse merak etmiyor.

Laf kalabalıklığı, laf cambazlığı almış başını gidiyor.

İnsanlar da olup biteni seyrediyor.

Yapılan ve yapılacak olan yatırımların parasını yabancı ülkelerin vatandaşları ödemeyecek.

Hep birlikte ödeyeceğiz.

Öyleyse burada marifet, yerel yönetimlerin gelir ve giderlerinin en makul ve şeffaf harcanacağını söylemektir.

Eskiden siyasetçi mal varlığını beyan ederdi.

Seçildiği günkü gelir artışı ile görevde kaldığı dönemdeki mal varlığını anlatırdı.

Şimdi ise her türlü üç kağıt için yasalar uygun hale getirildi.

Kimseye mal beyanını soramıyorsun.

Çünkü mal varlığı ticari sır oldu.

Bu şartlarda kim kazanırsa kazansın kaybedenler belli.