Önceki gün eski bir dost ile karşılaştım.

Ayak üstü sohbet ettik.

Memleketin durumu malum herkesin bir tedirginliği var.

İnsanlar birbirlerine tahamül edebilmeli.

Konu aydınlar dilekçesi olunca sohbet ettiğim insan şunu söyledi;

“Dilekçeye imza atan insanlarla düşünce paydaşlığım yok, hatta sol ile hiç bir yakınlığım bile olmadı, buna rağmen insanlar düşüncelerini açıkladı diye haksızlığa uğramalarına hiç bir şekilde içine sindiremediğini”söyledi.

Bir ülkenin aydınları düşüncelerini açıkladı diye kıyameti koparmanın anlamı yok.

Herkesin bir düşüncesi olmalı ve bu düşünceleri açıklamalı.

Yarın geç olabilir...

Bazıları ise yerlerinden kalkıp birşeyler yapmayı kendilerine eziyet olarak görür.

Toplumsal tepkilerin en sıradanı kabul edilen ortak imzalı itiraz belgelerini küçümserler.

Abi bunların modası geçti!

Eskiden olsa tamamdı.

Biz zamanında çok bildiriye imza attık ama başka dönemdeyiz.

Bu uzun izahatin arkası küçümseyici bir tebessümle gelir.

Ben imzalamam...!

Bir imza çok şeyi değiştirir.

İmza deyince aklıma Nazım Hikmet’in Hiroşimalı çocuklar için yazdığı şiir geldi.

KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim

kapıları birer birer.

Gözünüze görünemem

göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli

oluyor bir altmış yıl kadar.

Yedi yaşında bir kızım,

büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,

gözlerim yandı kavruldu.

Bir avuç kül oluverdim,

külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için

hiçbir şey istediğim yok.

Şeker bile yiyemez ki

kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,

teyze, amca, bir imza ver.

Çocuklar öldürülmesin

şeker de yiyebilsinler.    (Yıl 1956)

Bu şiiri Nazım Hikmet altmış yıl önce yazmıştı.

Bu topraklarda hiç kimse birbirine düşman olmasın.

Kimse birbirini öldürmesin.

Acı dalga dalga yayılınca öfkeye dönüşür.

Yanı başımızda Irak’ta, Suriye’de yaşananlar yüreğimizi burkuyor.

Topraklarını , vatanlarını terk edip başka ülkelere gitmeye çalışan insanların cesetleri kıyılara vuruyor.

Çocuk cesetlerine görünce ağlayanlar bütün ölümlere karşı çıkmalı.

Aydın olmak bütün bu yaşananlara karşı çıkabilmektir.

Her birimizin sorumluluğu bulunmakta.

Hiç kimse sessiz kalamaz.