Yaklaşık 30 yıla yakın süredir bu şehirde yazar, çizer ve insanları dinlerim.

Kendi kendimi şöyle bir sorguya çektim.

Acaba bu toplum mu yanılıyor yoksa biz mi...?

Gazeteciliğe başladığım ilk yıllarda siyasetçiyi eleştirdiğiniz zaman mutlaka bir açıklama gelirdi veya yapılırdı.

Öyleki insanlar eleştiriye olumlu veya olumsuz yönde olsa bile duyarlılık gösterirdi.

Yazmış olduğun bir haberin toplumda karşılığı olurdu.

Fısıltı haberler anında yerini bulurdu.

Merhum Özal ile başlayan toplumsal çürüme artık öyle bir noktaya geldi ki, herşey  kocaman bir kılıfa sığdırılır oldu!

Eskiden babadan kaldı, dededen kaldı söyleme ihtiyacı duyulurdu.

Artık öyle bir mazeret beyan etmeye gerek bile duyulmuyor.

Önceki gün sosyal medya üzerinden bir bilgi paylaşımı çok dikkatimi çekti.

Aynen sizinle o bilgiyi paylaşmak istedim.

Şu ifade kullanılmış;

“Namaza giderken dükkan kapılarını kilitlemeyen bir toplumdan, camiide terlik kilitleyen bir topluma dönüştük”!

Bu hızlı dönüşüm demek ki toplumun bir kısmı tarafından fark edilebiliyor.

Demek ki, halen daha bu toplumda kısmen de olsa bir umut belirtileri var.

Son birkaç yıldır belediyeler ilahiyat profosörlerini konferanslara sıkça davet ediyor.

Merak ettiğim bir kaç konferansa kısa süreliğine uğradım.

Anlatılanlar bildik, medyatik konular.

Toplumun kanayan vicdanına kimse parmak basmak istemiyor.

Bir kaç gün önce Kadıköy Caddebostan’da gecenin geç saatlerinde evine dönerken bir haydut tarafından takip edilerek tecavüze uğrayan genç kız için yazılan yorumları gördüm, midem bulandı.

Vay efendim o saatte sokakta ne işi varmış.

Tüm insani yönlerini tüketmiş bir toplumdan söz ediyorum.

Başkasının acısından keyif alan, mutlu olana ne denir acaba...

Lafa gelince %99 müslüman olan bir ülke olmakla övünürüz.

Geldiğimiz nokta içler acısı...

Komşusunun acısından mutlu olan bir toplum olduk.

Bu işin kahramanları ne kadar çok övünse haklarıdır...!