Ah! çocuk merkezli, çok bilinçli ebeveynler...

Yaşayamadıkları çocukluklarını, çocuklarının üzerinden yaşamaya çalışan ebeveynler...

Çocuk bir isteyince on veren aileler...

Kendilerini korumacı, bilinçli addeden aslında bencil anne-babalar...

Bilseniz çocuklarınıza nasıl kötülük ettiğinizi, kendinizi asla affedemezdiniz.

Çocuklarımız, bizim gerçekleştiremediğimiz isteklerimiz için sunulmuş bir fırsat değildir.

Projelerimiz de değiller...

"Oğulları bu sene liseye giriş sınavına girdi. Sınava girmeden önce bir yıl boyunca hem özel öğretmen tuttular çocuk için, hem kendileri gece gündüz ders çalıştırdılar ona.

Bütün misafirlikleri ertelediler, bütün gezileri iptal ettiler.

Kimse evlerine gidemez oldu çocuk ders çalışıyor diye.

O kutsal gün geldi çattı girdi sınava, sınava girmeden Yasin’ler tefriciyeler havada uçuştu.

Çocuk sanki sınava değil, rus ruletine hazırlanıyor öyle hayat memat meselesi haline geldi mevzu.

Sınav sonuçlarının açıklanacağı gün ben bile dert ettim artık.

Bir heyecan tüm sülale bekliyoruz “Acaba ne olacak?” diye.

O kadar emeğe rağmen çocuk ilk elli bine bile giremedi.

Şimdi evine en yakın liseye gidiyor.

Ailelerin bu proje çocuk yetiştirme telaşı bana hep anlamsız gelmiştir.

Birinin bir konuda istidadı yoksa onu zorlamanın illaki kendi dediğinin olması için kapasitesinin üstünde ona yük yüklemenin ve bu ısrarın sebebini anlayamıyorum.

Sınavı kazanamamış olması öyle gündem oldu ki herkes bunu konuştu.

Çocuğu tembellik ve nankörlük ile suçladı çoğu kişi. Yine böyle bir akraba meclisinde çok üstüne gittiler ben de dayanamayıp “Peki sen ne yapmak istiyorsun?” dedim.

“Darbukacı olmak istiyorum” dedi.

Herkes kahkahayı bastı. Öyle ya doktor mühendis olmak varken, darbukacı olmayı istemek nasıl bir nankörlüktür.

Değil mi...