Hergün Suriyeli dramı dinlemekten kendi sıkıntılarımızı unuttuk.

Elbette bu coğrafyada yaşanan acılar hepimizin ortak gerçeğidir.

Ancak bu toprakları bu hale getiren vicdanlı, barış sever insanlar değildir.

Herkes kendisine ait bir ülkenin hayaliyle yaşar ve büyür.

Kış ortasında annelerin eteklerine tutuna tutuna daha güvenli bir ülkenin sınırını yürüyerek geçen o çıplak ayaklı çocukları gördükçe yüreğim burkuluyor.

Kendilerine ait ülkede büyümeyi ne çok arzu ederdiler.

Onlara bu hakkı çok gördüler...

Onların evini yıkan ülkesini dağıtan geleceklerini karartanlar eserleriyle övünüyor olmalı şimdilerde.

Yaptıkları haberler yüzünden tutsak olan gazeteciler kendilerine ait olan bir ülkede özgürce yazabilmek için hapise girmeyi göze aldılar.

Herkes kendine ait olan bir ülke hayali kurar.

Bütün bunların gerçekleşmesi için bir başkasının yaşamı kabusa dönüşür.

Bu dersi almak için çok uzaklara gitmeye gerek yok.

Hiç bir dayanıklılığı olmayan botlarla denize açılmak sanırım yeterlidir.

Artık kendine ait olmayan bir ülkeden ölümüne kaçan üstelik hiç bir zaman kendine ait olmayacak bir başka ülkeye bile ulaşamadan onca acıyı neden yaşadığını biraz düşünsek.

Bize tutulan bu aynaya kısa süreliğine bir bakabilsek.

Onca çaresiz insanlar üzerinden tüm dünyanın gözü önünde yapılan çirkin pazarlıkları yürüten kirli politikacılar...

Ve tüm bu olanı biteni film seyreder gibi uzaktan izleyen biz diğer insanlar...

Elbette herkesin kendine ait bir ülke hayalinde hem kaybolduğunu, hem de kaybettiğini ayrıntılı bir şekilde anlatacak birileri çıkacak.

Kısa bir süreliğine dursak ve o aynaya baksak herşeyin gizemi bozulacak.

Verdiğimiz oylar, ödediğimiz vergilerle kurulan o hamaset dolu nutuklar, bize ait olmadığını bir görebilsek.

Ve bir daha yatacak yatak bulamamak  en zor olanıdır.

Ne acıdır ki, savaşlar insanlara birşey öğretmiyor.

Her biri sert bir rüzgar gibi delip geçiyor yüreğimizi...