Herkesin yazı yazdığı, atıp tuttuğu günlerde nedense yazmak istemiyorum.
Acımı sessizliğimde yaşamak istiyorum.
SOMA – katledilen maden işçileri…
Göz göre göre geliyorum diyen ölüm…
Burnunu çeke çeke ağlayan oligarşik düzenin ağaları…
- Ki onlar kaybettikleri paracıklarına ağlamaktadırlar…
Ne kadar emek, o kadar sömürü, ne kadar sömürü o kadar ölüm…
Sendika ağaları…
Tekmeler, tokatlar…
Marketler…
Bunları mı yazmalıyım?
Bunları herkes yazıyor zaten.
Ben yazınca ne olacak…
Bir ben eksiktim!..
İçim mi rahatlayacak?
Hadi canım git işine…
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum
(CEMAL SÜREYA)
Bu şiiri babaları yedi kat yerin altında öldürülen çocuklara yolluyorum…
Gerçekten “sizin hiç babanız öldü mü?”
Lütfen kapıyı kapatınız!
Gece karanlığını üstüme saldı.
Sabahı görmek istemiyorum…