Gebze’nin kalbi sayılan Cumhuriyet Meydanı, yaklaşık 8-9 yıldır süren metro çalışmaları nedeniyle adeta bir şantiye alanına dönmüş durumda. Bu süre zarfında sadece yayaların yolu değil, kentin hafızası da bir kenara itildi. Bu hafızanın en somut simgesi olan, 1985 yılında meydana dikilen Atatürk Anıtı, taşınmak üzere yerinden sökülmeye başlandı. Ancak sökülme biçimi, kelimenin tam anlamıyla bir saygısızlık içeriyordu.
Aslında bu son olay, malumun ilamı oldu. Yıllardır şantiyenin tozuna, toprağına ve bakımsızlığına mahkûm edilen anıt, adeta kaderine terk edilmişti. Etrafını saran çöpler ve pislikler ancak defalarca yaptığımız haberler ve yükselen tepkiler sonrası bir tel örgüyle korumaya alınabilmişti. Bir kentin en merkezi noktasında, Cumhuriyet’in kurucusuna ayrılan alanın bu denli hor görülmesi, sadece bir çevre düzenlemesi hatası değil, bir zihniyet meselesidir. Gebze Belediyesinin CHP’li meclis üyesi Ahmet Kadı’nın da sert bir dille ifade ettiği gibi o anıtın gelişi güzel, özensizce sökülmesi en hafif tabiriyle saygısızlıktır.
Peki, bu özensizlik nereden geliyor? Ne yazık ki bazı yetkililerin Atatürk konusundaki tavrı, samimiyetten uzak bir mecburiyetten ibaret. Törenlere sadece protokol gereği katılan, ölüm yıldönümlerini üstünkörü mesajlarla geçiştiren, içten içe besledikleri mesafeyi bu tür fiziksel müdahalelerde ihmal kılıfına sokan bir anlayışla karşı karşıyayız. Şaşırdık mı? Elbette hayır. Çünkü meseleye sadece bir heykelin taşınması olarak bakanlar, o figürün temsil ettiği değerleri idrak edemeyenlerdir.
Şunu herkesin iyi anlaması gerekiyor: Mustafa Kemal Atatürk herhangi bir isim değildir. O, seçimle gelip giden bir siyasetçi, geçici bir figür hiç değildir. Atatürk, bu Cumhuriyet’in banisi, çağdaşlaşma devriminin mimarı ve tarihin altın harflerle kaydettiği dünya çapında bir liderdir. Ona gösterilen saygı, aslında bu topraklarda yaşayan halkın iradesine ve özgürlüğüne gösterilen saygıdır. Bir anıtı yerinden sökerken gösterilen o gelişi güzel tavır, aslında bu değerlere verilen kıymetin bir aynasıdır.
Gebze’nin hafızasını ve Cumhuriyet’in değerlerini korumak, sadece tel örgülerle değil o mirasa yakışır bir özen ve samimiyetle mümkündür. Unutulmasın ki tarih, sadece inşa edilenleri değil, yıkarken veya taşırken gösterilen hürmetsizliği de kaydeder.
Umarım meydandaki çevre düzenlemesi sonrası anıt yerine konulur!
Takipçisi olacağız.