Sıradan bir Pazartesi günüydü.

Herkes gibi sabahın erken saatinde kalktım, tıraşımı oldum, kahvaltımı yaptım, güne sorunsuz başlamak için yola koyuldum.

En çok dikkat ettiğim konu güne sorunsuz başlamaktır.

Eğer yolda birisiyle takışırsam o günüm huzursuz ve gergin geçer.

Bereket versin ne kimseyle takıştım, nede bir başkası bana zorluk çıkarttı.

Doğru gazeteye geldim.

Sağ olsun arkadaşlar çayımı demlemişler gazetenin önünde park edecek yer sıkıntısı da yoktu.

Pazartesi günü İlkokul öğrencileri ile anaokulu öğrencileri velilerinin şefkatli elleriyle okullarına teslim edildi.

Her şey buraya kadar güzel gitti.

Taa ki Cumhuriyet gazetesinin Adana’daki bir annenin üç çocuğunun elinden tutarak yalınayak okula götürülüş öyküsü haberleşince yüreğim burkuldu.

Benzeri bir haber iki yıl önce Van’da kışın karlı bir günde yalınayak okula giden öğrencinin görüntüsüne hep birlikte tanık olmuştuk.

Demek ki o günden bu güne değişen bir şey olmadı.

Sadece mevsim farkı var arada.

Atatürk’e ve Cumhuriyete küfredenlerle Cumhuriyeti kuranlar arasındaki fark daha bir anlaşılır oldu!

Cem Karaca ne güzel türküleştirmişti Enver Gökçe’nin “Beni siz öldürdünüz” şiirini, “gaz tenekesi ile su kuyrukları, bir diktatörün buyrukları” ile devam etmişti.

İstanbul’un ortasında iş güvenliği yetersizliği yüzünden  toplu ölümler yaşanmakta.

Be kardeşim, senin bu olup bitende hiç suçun yok mu diyesi gelmiyor insanın içinden!

Yalınayak okula giden çocukların görüntüleri nasıl bir ülkede yaşadığımızın fotoğrafıdır.

Bu son bahar yine acılarımı depreştirdi.

İnsan olmanın ne kadar zorlaştığını bir kez daha fark ettim!

Bu ayıplar hepimizin.

Çoğu da benimdir deme zamanıdır.

Bu sözleri yüksek sesle haykıramazsak bilin ki daha büyük acılar bizi bekliyor.

Öyle değil mi, anamıza küfredenler!