Ve umut vardı güzel bir şeyler yazmaya dair...
Onca küsmelerim varken her şeye...
Her ne kadar kapatsam da gözlerimi izlemeye...
Tıkasam kulaklarımı duymaya...
Ve sussam...
Çaresizliğin kilitlediği dilimle biçare...
Yüreğin çığlıklarına boşunayken direnişler...
Yazmak kafa tutmaktı...
Yazmak direnmekti...
Yazmak inat etmekti...
Ve umut vardı güzel bir şeyler yazmaya...
Onca küsmelerim varken, umuda bile...
İstanbul'un üstünde kara bulutlar...
İhanet yağıyor topraklarıma!
Yemini bozmanın günahı,ar olarak yağıyor!
Özgürlük, barış, kardeşlik ağıtları tuttu anaların. 
Ağıtlar , bir kara duman gökyüzüne yükselen.
Analar türkü söyler.
Ak sütlerini verdikleri bebelerine...
Kurtlar dağlara kaçar oldu, uluyan şehir çakalların dan korkup.
Ah! Unuttular eşkıyanın hükümdar olamayacağını...
Bir bir eksiliyor uçurtmalar, kırlangıçlar söyledi.
Yangın alazı , ayaz kalmaz mı o yüreğin ateşine?
Ama...
Ama  umut vardı güzel bir şeyler yazmaya dair...
Gece gündüzü saklar kollarında...
Ay,güneşin eteğinin altındaki yaramaz çocuk...
Baharın adı hazan,renginin sarısına inat...
Cildindeki insan tenine, utanmazlığıyla çelişen
Dost görünümlü haine,fesada inat...
İlle de insan kalmak...
Çıkarsız,riyasız,tarafsız...
Bir güzel haber fısıldanır kulağına, ısınır kalbin.
Güzel haberler duyma ihtimaline yaslanmış günlere,
Sığınmak da varmış kaderde.
Ve umut, gel en yakınıma yanaş hele.
Güzel şeyler fısılda yüreğime.
Güzel şeyler yazmaya dair...
Güzel şeyler olacağına inançla...
Batmışız vefasızlığa, yüreğinin dibine kadar...
Yüzlerde maskeler, bir parmak bal misali çıkar uğruna takılan ülkemde...
Yaşamak yine de güzel...
Demek lazım...
Sabah doğacak  güneşin hatrına.
Sabaha yakın gecenin zamanı,  en karanlık ve en soğuktur...
Aydınlığı ve sıcaklığı beslemek için. 
İnsan olmayı öğrenmeye geldik bu gezegene.
Var olsun ınsansılar ki öğrettiler bize.

U-mutlu kalın efendim